خلاصه

• آدرس‌های مخفی به حفظ حریم خصوصی در اجرای تراکنش‌های اتریوم کمک می‌کنند.
• این سیستم روشی برای حفاظت از حریم خصوصی ایجاد می‌کند که شبیه به تولید یک آدرس جدید برای هر تراکنش است اما بدون اینکه هر بار نیاز به ساختن دستی این آدرس‌ها وجود داشته باشد.
• می‌توان گفت که آدرس مخفی، یک آدرس والت است که با رمزنگاری به آدرس عمومی گیرنده ارتباط پیدا کرده اما فقط برای دو طرف اجرا کننده تراکنش آشکار می‌شود.

آدرس‌های مخفی به حفاظت از حریم خصوصی تراکنش‌های شبکه اتریوم کمک می‌کنند. گرچه نمی‌توان یک تراکنش بلاک‌چین را به طور کامل مخفی کرد اما حداقل، آدرس‌های مخفی می‌توانند هویت دریافت کننده تراکنش را پنهان کنند. به این ترتیب برای افرادی که مایل نیستند اطلاعات تراکنش با هویت آنها گره بخورد، یک لایه حفاظتی اضافه ایجاد می‌شود.

در یک دفتر کل توزیع شده (که یک رکورد عمومی از تراکنش‌ها است)، همه می‌توانند جزئیات یک تراکنش را مشاهده کنند از جمله تاریخ، مبلغ و والت‌هایی که در تراکنش حضور داشته‌اند. افراد می‌توانند یک شناسه تراکنش یا هش را در بلاک اکسپلورری مثل اتراسکن (برای اتریوم) یا بلاک استریم (برای بیت‌کوین) جستجو کنند.

با این حال، تلاش برای ارتقای حریم خصوصی در اکوسیستم اتریوم عاری از چالش‌های مقرراتی و فنی نیست. ویتالیک بوترین، هم‌بنیانگذار اتریوم می‌گوید سیستم‌های ترکیب کننده (میکسر) فقط توانایی مخفی کردن اتر یا بیشتر توکن‌های ERC-20 را دارند. به این ترتیب برای سایر دارایی‌های پرکاربرد بومی پروتکل اتریوم مثل POAPها، NFTها و اسامی ENS خلأ مهمی وجود دارد که دلیل استفاده از آدرس‌های مخفی هم پر کردن این خلأ است.

آدرس‌های مخفی می‌توانند هویت گیرنده تراکنش را پنهان کنند.

طبق آنچه در یک پست وبلاگی جدید اشاره شده، سیستم آدرس مخفی می‌تواند به حفاظت از حریم خصوصی کاربران صرف نظر از اینکه حجم تراکنش یا دارایی مورد نظر چقدر باشد، کمک کند.

آدرس‌های مخفی چگونه کار می‌کنند؟

طبق توضیحات بوترین، عملکرد آدرس‌های مخفی به این صورت است:

گیرنده (مثلاً به اسم باب) یا فرستنده (آلیس) می‌توانند یک آدرس مخفی برای تراکنش تولید کنند اما فقط گیرنده قابلیت کنترل تراکنش را دارد. یک دیدگاه دیگر این است که آدرس مخفی، شبیه به یک آدرس والت است که با رمزنگاری به آدرس عمومی باب گره خورده اما فقط برای دو طرف اجرا کننده تراکنش افشا می‌شود.

باب برای مخفی کردن هویت خودش، باید یک "کلید خرج کردن" مخفی تولید کند که بعداً از آن برای ساختن یک "متا آدرسِ" مخفی استفاده می‌شود. سپس این متا آدرس با گیرنده (آلیس) به اشتراک گذاشته می‌شود که با انجام محاسبات لازم، آدرس متعلق به باب را تولید می‌کند.

حالا آلیس می‌تواند هر ارزی را برای باب ارسال کند. وقتی آلیس دارایی‌هایی را به آدرس مخفی ارسال می‌کند، یکسری داده‌های رمزنگاری دیگر را هم روی زنجیره منتشر می‌کند (که به آنها کلیدعمومی موقت گفته می‌شود) و این داده‌ها به باب برای پیدا کردن دارایی‌های مورد نظر کمک می‌کنند. باب زنجیره را برای پیدا کردن این داده‌های رمزی اسکن می‌کند و اگر داده‌ای پیدا کند، از کلید خرج کردن خودش برای گرفتن دارایی‌ها استفاده می‌کند.

در مجموع، حریم خصوصی ایجاد شده در این سیستم شبیه به حریم خصوصی است که با تولید یک آدرس جدید برای هر تراکنش ایجاد می‌شود اما بدون اینکه نیاز باشد کاربر این آدرس‌ها را هر بار به صورت دستی تولید کند. در کنار به اشتراک گذاشتن متا آدرس با آلیس، باب می‌تواند آن را در سرویس نام اتریوم (Ethereum Name Service یا به اختصار ENS) به عنوان متا آدرس مخفی با نامی مثل bob.eth ثبت کند. در این حالت و با فرض اینکه آلیس در جریان باشد که باب مالک bob.eth است، او می‌تواند آدرس مخفی باب را در ENS جستجو کند.

چالش‌ها و محدودیت‌های آدرس‌های مخفی

گرچه این ایده نسبتاً تازه است اما به گفته بوترین پیاده سازی فناوری آن کار نسبتاً ساده‌ای است اما هنوز چند مشکل وجود دارد که باید حل شوند و مهم‌ترین آنها هزینه گس است. از آنجایی که ممکن است یک آدرس مخفی تازه تولید شده حاوی هیچ اتریومی نباشد، مالک آدرس مورد نظر بدون انتقال مقداری اتر به آن آدرس برای پرداخت هزینه گس، امکان ارسال هیچ ارزی را با استفاده از این آدرس ندارد. اما انجام این کار باعث نمایش داده‌های تراکنش روی زنجیره می‌شود در نتیجه هدف اصلی یعنی ناشناس ماندن کاربر نقض می‌شود.

راهکار بلندمدت بعدی که توسط بوترین پیشنهاد شده، استفاده از الگوریتم‌های اثبات دانش صفر است که البته پیاده سازی آنها به دلیل نیاز به خرج کردن گس بیشتر، پرهزینه‌تر است. راهکارهای بعدی استفاده از تجمیع کننده‌های تراکنش تخصصی هستند - که کاربران می‌توانند در آنها همزمان برای چند تراکنش مختلف هزینه پرداخت کنند و بعد هر زمان لازم بود تراکنش‌ها را اجرا کنند.

در نهایت، به گفته بوترین پشتیبانی از آدرس‌های مخفی مستلزم ایجاد تغییراتی چشمگیر در عملکرد والت‌های اتریومی است و او توصیه کرده که توسعه دهندگان والت‌ها روی مدل چند آدرسی کار کنند که امکان رمزنگاری و رمزگشایی داده‌های تراکنش‌ها را داشته و برای هر اپلیکیشن یا برای مسائل مربوط به حریم خصوصی، آدرسی جدید تولید کند.

گرچه هنوز آدرس‌های مخفی کامل و بی‌نقص نیستند اما یکی دیگر از ابزارهای مفید برای ارتقای حریم خصوصی در شبکه اتریوم و حل یکی از چالش‌های مهم این اکوسیستم محسوب می‌شوند.