قرارداد آپشن یکی از محصولات مشتق است که به تریدرها حق (نه الزام) خرید یا فروش یک دارایی در آینده با یک قیمت خاص را می‌دهد. تفاوت اصلی بین قرارداد آتی و قرارداد آپشن این است که تریدرها ملزم به تسویه قراردادهای آپشن نیستند.

وقتی تریدرها یک قرارداد آپشن خریداری می‌کنند، در واقع گمانه زنی می‌کنند که قیمت در یک جهت خاص حرکت خواهد کرد.

قراردادهای آپشن دو نوع دارند: call option یا اختیار خرید و put option یا اختیار فروش. در اختیار خرید، گمان می‌رود که قیمت‌ها افزایش پیدا می‌کنند اما در اختیار فروش پیش بینی می‌شود که قیمت‌ها کاهش پیدا کنند.

قراردادهای آپشن هم مثل سایر محصولات مشتق می‌توانند مبتنی بر دارایی‌های مالی مختلف باشند مثل شاخص‌های بازار، کالاها، اوراق قبضه، سهام، ارزهای دیجیتال و غیره.

قراردادهای آپشن می‌توانند امکان اجرای استراتژی‌های بسیار پیچیده و روش‌های مدیریت ریسک مثل پوشش ریسک را فراهم کنند. در حوزه ارزهای دیجیتال، آپشن‌ها برای ماینرهایی مفید هستند که قصد دارند برای ارزهای دیجیتال خودشان پوشش ریسک ایجاد کنند. به این ترتیب می‌توانند از دارایی‌های خودشان در برابر رویدادهایی که تأثیراتی مخرب بر ارزش دارایی‌های آنها دارند، حفاظت کنند.