کریپتوکارنسی از واژه ی Cryptography یا همان علم رمزنگاری و Currency به معنای ارز گرفته شده است.

کریپتوکارنسی ها ماهیت فیزیکی ندارند و ما نمی توانیم آن ها را لمس کنیم. آن ها بصورت دیجیتالی هستند که به همین جهت دارایی دیجیتال محسوب می شوند و به آن ها ارزهای دیجیتالی نیز می گویند.

اینک به بررسی ویژگی های این رمزارزها می پردازیم:

اولین و اصلی ترین ویژگی آن ها غیرمتمرکز بودن آن ها است. این بدین معناست که آن ها توسط هیچ سازمان، نهاد و یا موسسه و بانکی کنترل نمی شوند. هیچ واسطه ای و هرگونه سیستم متمرکزی در کار نخواهد بود، بلکه توسط کاربران خود کنترل و مدیریت می گردند.

آنچه در طرف چپ تصویر مشاهده می کنید، نشان دهنده ی یک سیستم متمرکز و در سمت راست تصویر، یک سیستم غیرمتمرکز را بخوبی بیان می کند.

دیگر ویژگی آن ها، تراکنش های همتا به همتا است. این بدین معنی است که اگر شما بخواهید مبلغی از رمزارز مورد نظر خود را برای شخصی واریز نمایید، این تراکنش بین شما و شخص مذکور، بدون هیچ واسطه ای و بصورت کاملا مستقیم صورت می گیرد.

دیگر ویژگی مورد توجه آن، ناشناس بودن طرفین تراکنش است. یعنی درصورت استفاده از رمز ارزها فقط آدرس فرستنده، آدرس گیرنده و میزان مبلغ انتقالی برای بقیه مشخص خواهد بود و نه هویت واقعی افراد.

و اینک نگاهی به تاریخچه ی این رمزارزها خواهیم انداخت:

قبل از بیت کوین، اولین رمزارز محبوب در سال 1990 توسط شخصی به نام دیوید چام با نام دیجی کش بوجود آمد که بسیار محبوب گشت که حتی شرکت مایکروسافت، پیشنهاد 180میلیون دلاری برای خرید آن پروژه به دیوید چام داد اما وی نپذیرفت. و در نهایت این پروژه در سال 1998 با شکست مواجه شد.

اما چرا این پروژه شکست خورد؟ و چرا بیت کوین پس از آن به چنین موفقیتی دست یافت؟

در سال 2009، بیت کوین توسط فرد یا گروهی ناشناس به نام ساتوشی ناکاموتو بوجود آمد که رمز موفقیت آن استفاده از فناوری بلاک چین بود.